Zomaar een dag van de week. Ik ga op de fiets naar mijn moeder. Het is heerlijk weer, het zonnetje schijnt.

Als ik de gang op kom waar haar appartement aan ligt hoor ik haar al roepen. Hellup..hellup…toe help me dan.

Ik ga snel naar binnen en begin gelijk te praten. Hoi mam daar ben ik…wat is er aan de hand.

Ze zit achterover gekanteld in haar rolstoel op haar slaapkamer en heeft een rust moment gehad. Ik ga snel naar haar toe. Als ze me ziet begint ze te huilen. Dag kind ben je daar, ik heb je zo gemist. Ondanks de corona geef ik haar een dikke knuffel, met mondkapje op. Ik vraag wat er is waarom ze huilt en zo roept.

Ik ga bij haar op het bed zitten, haar hand in mijn hand.

Ik was vanmorgen je naam vergeten kind zegt ze huilend. Ik werd wakker en wist dat ik een dochter had maar wist niet meer hoe je heette. Ik ben zo geschrokken.

Ik slik mijn eigen tranen weg, mijn naam vergeten. Jeetje.

Weet je het nu wel weer mam vraag ik zacht. Ja natuurlijk je heet Petra…maar ik was het vanmorgen vergeten.

Mam als je ooit mijn naam weer kwijt bent geeft dat niet zeg ik, jij en ik weten dat we bij elkaar horen. Je zult me altijd herkennen aan mijn praten, manier waarop ik met je omga en je knuffel. Een naam is maar een naam mam, je vergeet mij echt nooit. Ze kijkt me met haar betraande ogen aan en glimlacht: ja he..wij vergeten elkaar nooit. Nee mam wij vergeten elkaar nooit. Ik knuffel haar en zeg : zullen we een bakkie gaan doen mam. Ze knikt en ik loop naar het keukentje om de koffie te zetten. Ik kijk achterom en zie haar zitten. Mijn moeder. Ze oogt klein en fragiel in die rolstoel waarin ze zit. Wat heeft ze het moeilijk met haar ziekte. Door de vasculaire dementie heeft ze goede en slechte momenten en realiseert ze zich soms dat ze dingen kwijt raakt. Dat lijkt me zo eng om ineens iets niet meer te weten. Ongrijpbaar , doodeng, verwarrend en mensonterend. Dat zegt ze ook regelmatig: dit wil ik niet, dit is voor mij geen leven meer. Dat snap ik zo goed. Ik kan er alleen niets mee . Ik kan haar steunen, met haar praten, afleiden en laten huilen.

De rollen draaien langzaam om. Waar zij vroeger voor mij zorgde zorg ik nu voor haar.