Gesprek

Ik zie haar nog zo binnen komen.
Zwarte jas met nep bontkraag, een bruin gekleurd gezicht met vele rimpels en in iedere hand een plastictas van de Albert Heyn. Haar zoon en schoondochter lopen naast haar met een koffer met haar spullen. Haar kamer bij ons is al een dag eerder ingericht met eigen spullen van thuis : een buikkastje, tv en twee makkelijke stoelen. Ze heeft er nooit naar gekeken of in gezeten, ze was altijd bij ons in de kamer.
Haar zoon en schoondochter waren bang geweest dat ze niet mee wilde naar het verpleeghuis. Dat doet ze nooit vertelde ze in het in take gesprek, maar het gaat niet meer alleen thuis.
Maar ze kwam zonder al teveel ,,gedoe,, mee. ,,Ik ga het proberen zei ze tegen me,,
Ze leek zich snel aan te passen . Mw voelt zich thuis hier, zoals wij dat invulden voor mw in de overdracht, rapportage en MDO,s. Dat dit ogenschijnlijk was voor de buiten wereld hoorde we later van haar. Toen mw de Boer bij ons kwam wonen en veel verdriet daarvan had kwam ook haar verhaal : ,,ik snap Mw de Boer…weet je dat ik ook vele nachten heb liggen huilen in bed dat ik hier nu woon,,. Op mijn vraag : ,,waarom heeft u dat niet tegen ons gezegd , hadden we u kunnen helpen,, antwoordde ze dat dat niks had uitgemaakt. ,, Kind, ik heb het begrepen dat ik niet meer terug kan naar mijn eigen huis, ik moet hier wonen. Het is niet vervelend hoor, hier heb ik aanspraak en jullie zijn heel lief. Maar verdriet heb ik er wel heel veel van gehad, vooral als ik alleen in bed lag. Daarom snap ik mw de Boer.
Drie jaar heeft ze bij ons gewoond. Geestelijk soms in de war , maar daarin wel stabiel. Lichamelijk steeds zieker. Mooie dingen hebben we met haar meegemaakt.
Eten bij het pannekoekhuis na een mooie rit door de omgeving. Tijdens het hoofd en nagerecht heerlijk op een steen, in de buitenlucht, haar sigaretje rokend, rustig om zich heen kijkend genietend van de mooie herfsttinten van de bomen
Carnaval vieren in het verpleeghuis, stil genietend van de mensen die aan het feesten waren.
Samen in mijn zwarte mini boodschappen doen, raampje open en toeren door de omgeving..en ze genoot van zo iets simpels
Met een collega mee naar huis koffie drinken en ,,oppassen,, op de kleinkinderen van die collega. Jaren later had ze het nog over die lieve kids.
Vakanties waar ze genoot van de 1 op 1 aandacht van Tamara . Samen een slaapkamer delen, samen sigaretjes roken en haar koude voeten werden in de sokken van Tamara gestopt
Ze was betrokken bij het privé leven van ons allemaal. Ze gaf steun, commentaar, raad, advies, had een luisterend oor. Ze vroeg altijd naar mijn man, elke dienst die ik aanwezig was.
En elke avond als je naar huis ging en haar gedag ging zeggen zei ze : ,,Kom goed thuis meisje,,….altijd weer dag in dag uit drie jaar lang bij ons allemaal.
Lichamelijk ging het langzaam bergafwaarts. De COPD hield haar steeds meer in de greep. Van dagelijks vernevelen en prednison ging het langzaam over in prednisonstootkuren, antibiotica kuren en zuurstof. Ze kreeg vocht onder haar huid dat los raakte en verbonden moest worden. Van hele dagen op werden het steeds minder uren op tot helemaal op bed.
De antibiotica kuren volgenden elkaar steeds sneller op. Haar lijf wilde niet meer.
Met de arts werd er overlegd over ,, hoe nu verder,, ze heeft alweer een longontsteking. Al pratend komen we tot de conclusie dat we met haar moeten gaan praten…dat kan nog zo goed…nu zeker nog.
Met knikkende knieën ben ik naar haar toe gegaan. Broos , breekbaar naar adem happend ligt ze daar in bed. Ik ben naast haar gaan zitten, haar slaapkamer deur op slot…niet gestoord wilden we worden. ,,Ik wil met je praten Santje,, zei ik zacht. Ik heb haar hand gepakt en haar rustig en langzaam uitgelegd dat haar lijf op was . Ze zou nog kunnen kiezen voor een antibiotica kuur , maar die zou niet veel meer uithalen. Ik vertel dat het haar even zou verlichten , maar niet voor lang. Ze keek me aan, ze begreep me dat weet ik zeker. ,,Het heeft dus geen zin meer,, zei ze . Niet veel meer Santje .Zachtjes maar heel doel bewust zei ze toen : ,,dan ga ik dus dood,,. Ja Santje dan ga je dood heb ik gezegd. ,,Daar moet ik over nadenken,, zei ze. Ik sprak af om later weer terug te komen. Ik spreek met haar om haar alleen te laten om na te denken. Met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen loop ik de deur uit. Ik vertel de inhoud van ons gesprek aan de arts.
Later….. Later komen de arts en ik de kamer van haar in. We pakken allebei een hand van haar en ik vraag haar of ze nog weet wat ik eerder die morgen met haar heb besproken. ,, Dat weet ik nog kind,, zegt ze zacht….ik ga dood. Met de arts tegenover me vertel ik haar nogmaals de mogelijkheden. Vertel ook dat als ze besluit geen AB meer te nemen we voor haar gaan zorgen dat ze niet nog benauwder wordt, en geen pijn of ander ongemak zal ondervinden. Ze kijkt de arts en mij aan en geeft aan geen medicatie meer te willen onze hulp geweldig vind. Ik geef haar een kus en zeg dat ik haar zoon ga bellen die moet dit besluit ook weten . Zoon en schoondochter staan geheel achter hun moeder en ons. Ook vertel ik het team van collega’s dat Santje besloten heeft geen AB meer te willen en de consequenties hier van zal dragen….die weet ze….ze gaat dood.
Hoe bijzonder mooi is het om samen met je bewoner van een PG afd zulke gesprekken te hebben. Ik zit 28 jaar in dit mooie vak maar nog nooit…nog nooit, heb ik zoiets bijzonders en moois meegemaakt als dit gesprek met mw.
Diezelfde dag krijgt ze een insuflon en wordt er gestart met medicatie tegen al haar ongemakken.
Om 15.30 ga ik naar huis. Ik loop haar kamer in, ze lacht me toe. Zoals altijd zegt ze me gedag met ,, kom goed thuis meisje,, huilend ben ik naar huis gegaan….
Dat ik ook maar een mens ben en niet altijd die professional blijkt wel uit het feit dat ik de volgende dag op mijn vrije dag heb gebeld hoe het met Santje was. Ze zakt steeds meer weg, kreeg ik te horen. Omdat ik voor een boodschap toch in de stad moest zijn ben ik nog naar haar toe gegaan. Stil heb ik naast haar gezeten tot haar zoon en schoondochter weer kwamen. Ze gaf aan niet meer alleen te willen zijn. Het enige wat we hoorden was het zuurstof apparaat …ik dronk een kop koffie en keek naar haar….ze is me zo lief…Als haar familie komt ga ik weer weg….naar huis want mijn man is jarig. Als mw overlijd zullen ze me van de woning thuis bellen
De dag erna bel ik s,avonds naar de woning. Nee , ze leeft nog maar gaat meer pijn krijgen, de dokters is gebeld en die komt zo……familie is bij haar. Een kwartier later wordt ik gebeld…Sannie is overleden…rustig in het bijzijn van haar familie. Kom goed thuis Sannie. Een dubbel gevoel maakt zich van mij meester : wat fijn dat het over is, geen pijn en ongemakken meer, maar wat zal ik haar missen….wij allemaal.
Een week later wordt haar kamer opgevuld door een nieuwe mw. Alle collega’s schrikken als we haar aan zien komen : wat lijkt ze op onze Sannie…..Maar dat is alleen uiterlijk want er is en blijft maar een Sannie.