Even een kleine uitleg voor ik aan deze blog begin. Ik ben getrouwd geweest met Rene. Toen ik hem leerde kennen 16 jaar geleden had hij bij een medische keuring te horen gekregen dat hij een te hoge bloeddruk had. Helaas had die hoge bloeddruk al schade gegeven : nierfalen. We hebben eigenlijk nooit onbezorg kunnen leven. Binnen een jaar was hij al goed ziek met alle gevolgen van dien. Buikspoeling, hemodialyse, en een transplantatie. Deze is gebeurd in april 2010. Hij heeft toen een nier van zijn zus gekregen. De nier was prima, maar helaas zijn er door complicaties problemen opgetreden. Hij heeft in 2010 toen ook bijna 4 maanden in het ziekenhuis gelegen. Helaas ging hij in augustus 2010 met een nierfunctie van tegen de 30% naar huis. 

Vanaf die tijd heeft de nier het gedaan met die 30%. Hij heeft daar redelijk mee kunnen leven. 

Ons huwelijk is gestrand, maar we zijn vrienden gebleven. Toen zijn nierfunctie verminderde twee jaar geleden heb ik hem beloofd  hembij te staan als er weer een transplantatie aan zat te komen. 

Vorig jaar moest hij weer gaan dialyseren. Vier keer in de week van 22.00 tot 7.00 in het ZH. Veel meer dialyse  uren als jaren geleden en dat heeft hem op de been gehouden. Hij was in redelijk goede conditie .

In juli 2021 zijn we voor de transplatatie screening in het UMCG in Groningen geweest. Hij was klaar voor OK zeg maar , vonden de artsen. Vanaf die dag kon er elk moment een telefoontje komen dat er een nier was.

En dat telefoontje kwam gisteren, 29 november 2021 om 18.20. Rene werd gebeld door het ZGT in Almelo. Groningen had gebeld er was een nier. Rustig aan naar Groningen komen werd er gezegd.

Hij belde mij in tranen : ik heb zo een mooi kado gekregen. Ik dacht wat nu weer???Er is een nier Peet...ik moet naar Groningen. WAUW. Snel wat spullen in mijn koffer gegooid en op weg naar Rene. In de auto zeiden we steeds tegen elkaar : wat een wonder...er is een nier. Hopelijk gaat alles goed. 

Om 21.30 waren we in het UMCG. Omdat het na kantoortijd was moesten we ons melden op de SEH. Daar werden we al verwacht. Binnen  no time stond er een batterij van hulpverlenrs om hem heen : Bloedprikken, ECG, Hartfilmpje, apotheek , narcotiseur, nefroloog. Rene moest nog even aan de dialyse voor zijn kalium. 

Ik ben toen naar het hotel gegaan tegenover het ziekenhuis.  Toen ik naar het hotel liep door dat grote donkere ziekenhuis moest ik wel denken aan de donor. Ergens in Nederland is er iemand overleden . Ergens in Nederland heeft er een familie groot verdriet. Ergens in Nederland heeft er iemand zo een groot gebaar gemaakt en zijn organen afgestaan voor zijn medemens. Dat doe je niet zomaar. Dat is een heel , heel groot kado. Diegene zal nooit weten hoe het voor Rene zal zijn. Hoe zijn leven weer beter gaat worden. Geen dialysae meer, veel minder moe, het weer warm hebben, geen jeuk, en noem maar op.Vanuit ergens in nederland komt er straks tussen 24.00 en 1.00 een nier aan in het UMCG. En ergens in dit grote ziekenhuis krijgt Rene de nier van deze persoon.  Dat is wel een bedankje waard en dat is nog maar een understatement.....bedankt is te klein....hoe bedank je ???

OM 24.30 appte Rene dat hij weer terug was op de verpleegafdeling en moest wachten.

Na een rusteloze nacht werd ik om 5.35 gebeld door de chirurg : HET WAS GELUKT. De nier produceerde nog geen urine maar dat was normaal bij een nier van een overleden iemand. Een uur laten belde uitslaapkamer: Rene had geplast en ze maakten nog een controle echo van de nier.

Om 10.30 had ik Rene zelf aan de telefoon. Hij had pijn, maar dat is normaal. Maar jongens het is gewoon ( tot nu toe) gelukt. Het blijft natuurlijk spannend. Gaat de nier het goed doen, komt er geen afstoting, heelt de wond goed, slaan de medicijnen aan....

Maar ik ga ervan uit dat het dit keer gewoon goed gaat. Positief blijven en alleen maar denken : het komt goed. Het komt gewoon GOED.