Natuurlijk weet ik dat er meestal na 16.00 op een woning /afdeling van een verpleeghuis bij mensen met dementieel syndroom onrust kan ontstaan. Dat heb ik jaren zelf als ,,zuster,, meegemaakt. Ik was wel altijd van de afleiding of ,,laten gaan,, ipv de medicatie. Ik heb een bewoner gekend die  bijna elke dag alle stoelen van de hoge tafel naar de voordeur schoof en weer terug. Prima. Daar vermaakte meneer zich een groot deel van de avond mee. Als je daar tegen  in ging werd bij boos en nog onrustiger. Ik liet hem vaak begaan, waarom de strijd aan gaan als meneer zo de avond redelijk ontspannen door kwam. Er tegen in gaan werd vaak een strijd en gaf veel onrust. Prima zo. Ik zette om 22.00 alles wel weer netjes terug. Als het echt nodig was gaf ik heus wel zo nodig onrust medicatie, maar probeerde vaak eerst anders

Maar nu mijn eigen moeder. Ja dat is een heel ander verhaal.

 Ik kom gister om 16.30 nog even bij haar op de woning. Ze heeft een nieuwe tandenborstel nodig omdat haar tandvlees pijn doet. Een speciale tandpasta is er voor geschreven en er moet gepoetst worden met een zachte tandenborstel. Daar ben ik met haar nieuwe tandenborstel. Ik hoor haar al roepen als ik binnen kom. Ze zit aan de hoge tafel met een begeleidster en een medebewoner. Ze heeft een rood hoofd en haar ogen staan heel onrustig. ,,Daar ben je,, roept ze als ze me ziet,,gelukkig daar ben je. Neem me mee…neem me aub mee naar huis. Wat doe ik hier?? Waarom ben ik hier??? Kom me halen ..Petra kom me aub halen. Ik ga snel naast haar zitten. Ik knuffel haar en wieg haar zachtjes heen en weer. ,, Stil maar mam, ik ben er nu…stil maar. Ze legt haar hoofd tegen me aan en zucht diep. Zo zitten we een paar minuten stil; naast elkaar.

,,Kom mam,, , we gaan even naar je kamer,, zeg ik. In haar kamer gaan we dicht tegen elkaar aan zitten. ,Ik heb gewoon hartkloppingen,, zegt ze,, ik ben zo druk in mijn hoofd. Ik zie de paniek in haar ogen. Help me nou kind, help me!!!!

1000 keer dit meegemaakt, 100.00 keer misschien wel maar zo mijn moeder zien nog nooit. Jeetje…

Zachtjes blijf ik haar hoofd strelen en praat zachtjes tegen haar. Rustig maar mam, ik ben er nu…rustig maar. Dooddoeners ik weet het maar weet op dat moment niets anders te zeggen. Ik praat zachtjes tegen haar en zing zachtjes wat liedjes. Ik hou haar goed vast en knuffel haar regelmatig .Langzaam wordt ze rustiger. Het rode hoofd wordt minder, haar ogen staan beter.

Ze kijkt me aan, ze huilt. ,,Voor jou ook erg he om je moeder zo te zien, om zo afscheid van me te moeten nemen in mijn laatste levensfase. Ik huil ook. We troosten elkaar. ,,Geeft niets mam,, het is voor jou helemaal naar als je zo druk in je hoofd bent,,. Van paniek naar een helder moment in no time . Ik probeer haar af te leiden door te vragen wat ze eten vanavond, en dat het nog zo een mooi weer is. Ze antwoord zachtjes op mijn vragen voornamelijk met ja en nee.

Na een half uurtje is ze helemaal rustig zie ik aan haar lichaamstaal en haar ogen. ,,Zullen we terug naar de huiskamer mama, het eten is bijna klaar. ,,goed hoor kind,,. Weer terug aan de eettafel blijf ik nog even zitten. Even nog rustig naast haar zitten. Ik begin ook met de ander bewoners te kletsen om zo even los te komen van mama, dan is het afscheid zo niet zo abrupt. Na 5 min zeg ik ,, mam ik ga even boodschappen doen,, ( ik doe het laatste half jaar ineens heel vaak boodschappen !!!)Ik kom morgen weer op de koffie. Ze kijkt me aan ,,Goed hoor kind, en doe voorzichtig,,

Doe ik mam en jullie lekker eten. Tot morgen. In de auto moet ik heel hard huilen. Klote ziekte.