Ik keek van de week naar een programma over de zorg.

Ineens wordt ik weer overvallen door het gevoel van gemis. Gemis van mijn werk omdat dit helaas niet meer gaat. Mijn lijf heeft me in de steek gelaten na bijna 34 jaar werk. Ik heb gevochten tot het einde om te mogen blijven werken, tegen beter weten in. Ik kon niet meer als ik thuis kwam en ook tijdens het werk ging het eigenlijk al heel lang niet meer. Ik ging door, veel te ver. Alle grenzen over zoals dat zo mooi heet.

Ik heb de mooiste banen gehad in de verpleeghuis zorg, verstandelijk gehandicapte zorg, en thuiszorg. Ik was 6 toen ik al wist dat ik zuster wilde worden. Eerst ZV er, daarna verpleegkundige. Van piep kuiken die denkt dat ze heel wat is tot coördinator aan het bed en op kantoor, tot verantwoordelijke verpleegkundige in de dag/weekend/avond diensten. Veel geleerd, veel meegemaakt, veel gelachen met de bewoners en collega’s . Tuurlijk heb ik gescholden en gemopperd als er weer eens iets ,,mis was,, maar ook dat ging weer over. Ik had nl de mooiste baan die je je maar kon wensen

Ik heb het hypermobiliteits syndroom. Heb altijd pijn, hele rare spierpijn, chronisch moe, slaap slecht, veel kramp, en nog veel meer. Ik slik veel medicijnentegen de pijn, bezocht een revalidatie traject leren omgaan met de pijn ,beweeg elke dag om ,,fit,, te blijven en rust ook veel om te herstellen. Voor mijn gevoel leef ik het leven als een 80 jarige. Ik moet alles doseren en afwisselen in actie en rust. Soms doe ik dat niet en moet ik een paar dagen bij komen als ik teveel heb gedaan. Maar nog even wat, ik ben niet zielig hoor. Alsjeblieft niet …

Ik heb daar zoveel strijd om gehad. Ontkenning, woede ,marchanderen,  verdriet en aanvaarding de hele rambam in een proces van rouw. Ja want verdrietig was en is het. Op de zijlijn staan terwijl de wereld doordraait. Ik sta heus niet alleen maar ben wel erg beperkt geworden in mijn energie. Vroeger kon ik doorgaan tot het licht werd bij wijze van spreken. En een dubbele dienst draaien geen probleem. Nu kan ik niet eens twee uur achter een bureau zitten en is de koek op.

Ik heb geknokt om iets te blijven doen op mijn werk, maar helaas. Ik had een prachtige (gecreëerde) job , die helaas door een nieuwe directie van de baan werd geveegd. Solliciteren, proef draaien op een werkplek, detachering naar een ander werkplek….niets daarvan ging door dat rottige lijf.

We zijn nu drie jaar verder na mijn eerste ziekte dag. Ik ben afgekeurd. Echt waar alle fases van Kupler Ross doorlopen en nu in de fase aanvaarding.

Maar soms , zoals nu met dat tv programma schiet ik weer naar een ander level. Ben ik boos of verdrietig . Of vreselijk opstandig. Struin ik internet weer af voor een geschikte baan want ja dat kan ik vast toch nog!!!!Maar als ik een uurtje heb zitten surfen op de digitale snelweg moet ik liggen en weet ik weer dat een baan uit mijn hoofd kan zetten. Ik doe vrijwilligers werk met ouderen. Das leuk maar zwaar. Jaja ook dat is eigenlijk teveel. Ik bezoek om de dag mijn moeder in het verpleeghuis. Ik heb moeten leren dochter te zijn en geen ,,teamlid,, . Dat ik niet gelijk de hele bende wil hebben voor mijn moeder omdat ik weet dat dit en dit en dat niet werkt. Dat is soms even slikken en weer doorgaan.

Ik schrijf deze blogs en dat is heerlijk. Ik kom mijn dagen zeker wel door. Ik verveel me nooit. Maar mijn leven is 100% niet wat  ik wil. Je wilt als 54 jarige meid toch vol in het leven staan????

Dus acceptatie…. Makkelijker gezegd dan gedaan. Vaak lukt dat omdat ik echt wel zie en voel dat het niet meer gaat. Niet alleen werken bv , maar ook van alles willen , keertje lekker shoppen ( kan wel maar in de rolstoel) carnaval vieren ( om 21.00 komen en om 23.00 in bed liggen omdat het niet ging, oma ligt lekker op tijd in bed), heerlijk langs het strand lopen , iets spontaan doen en zo kan ik wel doorgaan.

Ik heb lieve mensen om me heen . Een paar echte vriendinnen die weten hoe ik me voel en naar me luisteren. Een heeft ook veel lichamelijke klachten en  dat is helemaal een woord en je weet wat de ander voelt. Van buiten zie je nl niets aan me ( of ik moet slecht hebben geslapen en veel pijn hebben,  dan zie ik eruit alsof ik een feestweekend heb gehad). En met een lik make up en een grote glimlach denk je helemaal daar is niets mis mee. Alleen als ik ga lopen, dan heb ik een rollator of krukken en kan je denken die loopt niet zo lekker.

En ja ik heb geen maat 38 , ook geen maat 48 nog wel wat groter, maar dat heeft me in mijn hele leven nog nooit beperkt iets niet te kunnen doen. Rare met dat hypermobiliteits syndroom dat ik ook nog vrij lening ben ondanks het veel te veel aan kilo’s

Ik heb ermee leren leven en dat kan heus wel. Maar soms…..soms komt dat stemmetje naar boven die weer alle fases van Kupler Ross doorloopt tegen beter weten in.