Nachtzuster

Voor het eerst na ruim 10 jaar zit ik weer in de wacht....

Ik denk dat ik mensen voor het hoofd stoot met het woord ,,wacht,, te noemen...

Vroeger noemden we dat zo...oke, ik zal het vanaf nu nachtdienst noemen.

Ik heb de verantwoordelijkheid voor 36 mensen met dementie, in mijn eentje in principe maar als ik hulp nodig heb kan ik die natuurlijk aan mijn collega's vragen.

Tenminste zo ervaar ik dat...terwijl we een prachtig domotica systeem hebben dat naar mij idee op een andere manier zou moeten werken qua werk verdeling. Maar daar een ander keer over.

Ga niet gelijk lopen miepen zo de eerste keer in de nachtdienst.

Van de avonddienst  krijg ik de overdracht . Ik ken alle mensen op mijn ,,straat,, want heb op alle woning blokken gewerkt.

Er word verteld dat mw Pietersen het heel benauwd heeft , aan het zuurstof zit en zn mag vernevelen en morfine mag. Mw heeft zwaar COPD en is diabeet.

De nachtdienst gaat naar huis en ik ga achter het buro zitten om in de computer de rapportage en belangrijke aandachts punten te lezen

Als ik daarme klaar ben loop ik mijn eerste controle rondje. Ligt ierdeeen in bed, zijn de lichten uit, alles op slot wat op slot moet,  en ga dan door naar dewoning waar mw Pietersen ligt.

Ik hoor haar op de gang al in paniek gillen.

 Gelijk pak ik een ampul met verneveling vloeistof  uit de medicijn kast en loop naar haar toe.

 Onderaan haar hoofd steun vind ik haar. Deze is wel omhoog maar de benen niet zodat mw naar beneden is gezakt

Het lampje dat ik aandoe geeft een warm  licht af. Zachtjes zeg ik haar  gedag.

Ze is te benauwd om me te herkennen (ja ook dat kan met mensen met een dementieel syndroom!!)

Ik zeg dat ik haar in haar sta op stoel ga zetten dan zit ze heel recht op .

Mw moet even doorbijten maar al snel zit ze in de stoel, ik sluit de zuurstof goed aan die mw in haar paniek ook heeft los getrokken en maak de pari boy klaar om te vernevelen.

We praten weinig om mw niet te belasten in haar benauwdheid.

Als de pariboy klaar voor gebruik is zeg ik dat mw haar pufjes gaat krijgen , en ga naast haar op een stoel zitten

Ik ga hoorbaar heel rustig ademhalen en leg mijn hand op haar buik.Adem maar rustig naar mijn hand toe adviseer ik haar.

Mw kijkt me aan, ik geef en knipoog. ,,Gaat goed hoor Alie,, zeg ik zacht en blijf hoorbaar rustig ademen en mijn hand blijft liggen.

Ik hou mw goed in de gaten dat het mondstuk van de pari boy goed blijft zitten.

Soms aai ik met mijn andere hand mw over haar hoofd.

Na een krappe 5 min merk ik dat ze rustiger word.

Ze sluit haar ogen en ademt rustig samen met mij haar medicatie binnen.

Na 10 min ongeveer zit de salbutamol goed verneveld in de longen van mw.

Mw haar haar is drijfnat van het transpireren. Ik pak een washand met koud water en en schoon nachthemd.

Maar ...de benauwheid is minder en de paniek verdwenen.

Ik help mw snel en met weinig woorden.

Ineens herkent ze me....ze begint tegen me te praten .Fijn zuster dat jij er bent dan ben ik veilig vannacht. Ik zeg zacht dat ze bij alle zuster veilig is maar ik knuffel haar stevig.Ik kantel de stoel iets naar achteren en pak een deken.

Ik laat je zo zitten Alie zeg ik zacht, dat is beter voor je benauwdheid en je zit lekker warm.

Ik trek mw schoenen aan voor het geval ze wil gaan staan , voorkomt vallen ( hoop ik ).

Mw knikt me toe en mompelt: het is goed hoor kind. Blijf je nog even bij me, je kan wel in mijn bed liggen. Ik zit nu hier.

Ik moet lachen. Nee Alie ik ga niet in je bed liggen, mag niet van de hoofdzuster,  maar blijf wel nog even bij je.

 Het licht gaat uit en ik ga weer op de stoel naast haar zitten.

Ik trek mijn slipper uit en leg mijn voet  bij haar op het voetenbank gedeelte van de stoel.

Zo voelt ze me af en toe als ik zacht haar voet met de mijne aanraak .

We zeggen niet ,ik raak alleen zo af en toe haar voet aan.

Bedankt zuster mompelt ze soms.

Ik hoor haar ademhaling steeds meer overgaan in en ademhaling die je hoort als mensen slapen.

Ik blijf nog even zitten om haar niet wakker te maken.

Zachtjes sluip ik de slaapkamer van mw uit.

Ze slaapt..rustig en minder benauwdheid.

De hele nacht loop ik elk half uur de gang op waar mw haar slaapkamer heeft, de deur staat op een kier en gluur even naar binnen. Dit doe ik omdat mw niet in bed ligt waarop het domotica systeem reageert maar in haar sta op stoel.

Tot half 7 slaapt ze .

Als ik om 6.30 haar kamer op kom is ze blij me te zien en verrast dat ze de hele nacht heeft geslapen  zo gezellig samen met mij  op haar slaapkamer  zegt ze!!!!!!

Ik laat haar in die waan dat ik de hele nacht bij haar heb gezeten.

Je zou maar benauwd zijn, niet veel zelf meer kunnen en in paniek. Kleine moeite om even naast haar te zitten en haar tot rust te brengen. Dat zijn de mooiste momenten van mijn werk en van die nachtdienst want dan ben je vaak 1 op 1 met de bewoner. Samen. Ik en Alie...Alie en ik.

Ik vernevel haar weer en adem weer met haar mee..rustig in en uit, mijn hand op haar buik.

Om 6.45 knuffel ik haar gedag , wens haar een fijne dag en zeg haar dat ik er vannacht weer ben .

Fijn zuster, kom je dan weer bij me liggen.

Wie weet Alie lach ik ...wie weet.