Ik was net twee weken aan het werk op de Hafakker toen we met de bewoners op vakantie gingen. Naar Dwingeloo in Drenthe, alles en iedereen mee, personeel en bewoners.

Ik was zo groen als gras. Kwam net van de opleiding af en de Hafakker was heel vrij. Bewoners stonden echt centraal, je draaide zeg maar een gezin . Je kon toen der tijd ook op de Hafakker werken zonder opleiding maar met bv affiniteit met de doelgroep, werkervaring.

Maar wij op vakantie. Ik was bloednerveus, want kenden mijn collega,s eigenlijk niet. Ik vond het bijzonder mensen. Beetje flower power...maar ook fascinerend en spannend.

Wij de eerst avond uit eten, lekker makkelijk. Een van onze bewoners ,Wim, kon je niet alleen laten. Hij at van alles, gooide met spullen, was vingervlug. Afgesproken werd dat er per dagdeel 1 collega de zorg had voor Wim zou hebben. 

Die avond had Ellen dat. Ze zat naast Wim aan tafel. We hadden in het restaurant een zaaltje apart. We kwamen ook met een grote groep.

Het eten werd besteld, en de sfeer was goed.Er werd gelachen en gekletst. Ik deed een beetje mee. Kende de humor nog niet zo goed van mijn nieuwe collega,s, hield me een beetje op de vlakte.

 Het voorgerecht werd opgediend. Voor de meeste bewoners tomatensoep ,dat vonden ze allemaal wel erg lekker. Ook Wim begon met zijn lepel de soep op te eten. Ellen hield hem goed in de gaten. De ober kwam ook nog even binnen om drankjes op te nemen. Ellen raakt even afgeleid door een collega. Wim bedenkt zich geen moment en gooit met een goede beweging het soepbord, half gevuld met de tomatensoep, tegen een grote witte muur.

Iedereen valt stil. De ober ziet eruit of hij water ziet branden en verder is iedereen muisstil. Ik kijk stiekem op...van binnen moet ik eigenlijk heel hard lachen maar niemand ziet er denk ik de humor van in want niemand reageert.

Vanonder mijn wimpers zie ik ineens de schouders van mijn collega Vincent heen en weer schudden. Ik kijk op en zie hem lachen. Ik begin ook te lachen. Vincent en ik zitten als eerst enorm te lachen. De soepvlek heeft zich behoorlijk uitgespreid over de muur. Het ziet eruit alsof een kunstenaar met rode verf is gaan gooien op zijn doek.

,,Nou,, zegt Vincent tegen de ober,, goeie binnenkomer van ons. Stuur de rekening maar op. Weer schieten we in de lach. Heel zacht hoor ik hier en daar wat collega,s mee lachen. Ook de ober ziet er de humor er nu van in en lacht ook. Gelukkig zitten we in een zaaltje en niet in een vol restaurant. Na een minuut of 5 gaat iedereen weer door met eten. Jan, de coördinator van de groep, is naar de baas gegaan van het restaurant en de zaak wordt geregeld. Het etentje verloopt verder gezellig en , heel belangrijk, zonder verdere problemen.

De sfeer onderling is wat losser geworden door dit voorval. Ik kan het goed vinden met Vincent en trek die vakantie ook veel met hem op.

Na deze eerst vakantie komen er voor mij binnen mijn werk op de Hafakker nog vele vakanties.