In 1997 is de laatste Elfstedentocht gereden. Ik weet het nog goed. Ik had een late dienst. Had wel de wekker om 6.00 gezet om de start mee te maken op tv. Geweldig vond ik dat. Ben wel weer in bed gekropen maar later weer voor de buis gaan zitten. Ik woonde toen der tijd in Alphen aan de Rijn en mijn werk was in Noordwijkerhout. Ik werkte toen op de Hafakker een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking.  Geen auto dus afhankelijk van het openbaar vervoer.

Ik nam een trein eerder om op tijd te zijn. Mijn collega Petra had de dagdienst gehad. Ze had alle bewoners voor de tv gezet en geschminkt met rood wit blauwe vlaggen op hun wangen. Er was warme chocolade melk en lekkere hapjes. Prima sfeer was er al, ik kon zo aanschuiven. Petra droeg over om snel naar huis te gaan en weer voor de tv te kruipen met man en kinderen.

Ik bleef achter met 8 bewoners. We maakten er gewoon een feestje van. Gezellig met z,n allen in de lage stoelen voor de tv . We zongen liedjes en dronken en aten lekker.

Een van mijn bewoners was Joop. Een bijzondere man. Joop was blind. Zijn ene oog daar zag hij nog nauwelijks meer mee en zijn andere oog was een glazen oog . Hij was van middelbare leeftijd. Zijn leven speelde zich voornamelijk in de nacht af. Dan zat hij uren op de wc te zingen  te breien, roken en koffie te drinken , om na 4.00  naar bed te gaan en een gat in de dag te slapen. Dat werd geaccepteerd dat was wat Joop graag deed, zo zag zijn leven eruit. Breien, koffie drinken, beetje plagen. Een heerlijk ventje.

Ook deze middag zat Joop bij ons naar de Elfstedentocht te luisteren. Ik vertelde regelmatig wat erop de tv te zien was zodat hij wist waar het zo een beetje over ging. Hij zat druk te breien. Joop breidde altijd sjaals. Sjaals van soms 10 cm breed en soms van 5 cm. Als hij vond dat ze lang genoeg waren trok hij alles weer uit en moesten we nieuwe steken voor hem opzetten. Soms werd er een sjaal voor een van ons gebreid. Ik had er ook een paar in de kast.

De finish was heel spannend. Tussen Henk Angenent en Erik Hulzebosch. Ik had de bewoners verteld dat Henk Angenent ook uit Alphen aan de Rijn kwam. Dat vonden ze leuk want daar woonde ik ook. Ze vonden het wel raar dat ik hem niet kenden. Ik zweepte de bewoners nog een beetje op. We juichten, klapte en riepen de mannen over de finish. Henk Angenent won met een kleine voorsprong. Wat een feest.

Joop deed ook mee met het juichen en klapte hard in zijn handen. Opeens zei hij : Petra wil je deze sjaal opsturen naar de winnaar. Als hij dan weer moet schaatsen heeft hij het lekker warm. Mooi cadeau he. En jij weet waar hij woont want hij woont ook in Alphen aan de Rijn. Tuurlijk Joop doe ik voor je…hoe nog geen idee weet niet waar die man woont. Maar het is een heel mooi cadeau. En lekker warm voor op het ijs.

Ik heb de volgende dag de sjaal in een enveloppe gestuurd met als afzender Henk Angenent Alphen aan de Rijn. Geen idee waar hij woonde en internet was er nog niet  Ik heb de sjaal op de bus gedaan.

Joop heeft vaak gevraagd of er al bericht was over zijn opgestuurde sjaal. Ik moest steeds zeggen dat ik nog niets had gehoord. Hij zal wel veel post hebben gehad Joop. Alles moeten lezen en antwoord terug sturen kan wel even duren.

Helaas overleed Joop vrij plotseling en aantal weken later aan een hersenbloeding. Ik had late dienst en overdag was hij niet goed geworden. Insturen naar ziekenhuis had geen zin meer. Hij wilde thuis blijven bij ons. In mijn late dienst ben ik veel bij hem geweest. We hadden hem in de woonkamer op het waterbed gelegd, zo was hij dicht bij ons. Zo was hij rustig. Ik denk dat het hem gerust stelde om . De nachtdienst die nacht was een ,,oproepkracht,, . Een vreemde voor Joop. Ik had altijd laat/vroeg ivm woon werkverkeer en bleef altijd slapen op de logeerkamer. Zo ook die nacht. Ik heb tegen de nachtdienst gezegd dat bij elke verandering ze me wakker moest maken. Ik lag niet lekker. Moest steeds aan Jopie denken. Ben ook weer uit bed gekomen. Ben bij Joop op het waterbed gaan liggen. Dat vond hij heerlijk. Hij kon door de CVA niet meer praten maar aaide steeds mijn hand. Dat heeft hij uren gedaan. Tot z,n hand stil naast hem lag. Joop was overleden. Dag Jopie.

 Samen met de Centrum Dienst ( verpleegkundige die hoger geschoold was ) heb ik Joop gewassen en aangekleed. Het afscheid van Joop was mooi. In zijn kist lag van alles wat hij graag bij zich had. Zijn sigaretten, een Mickey Mouse rugzakje, zijn wekker , briefjes en tekeningen van medebewoners en groepsleiding. Joop had geen familie. Wij , bewoners en groepsleiding,  waren zijn familie. Frans de geestelijk verzorger  maakte er een mooie afscheidsdienst van. Hoe het kon kon het maar midden in de dienst liep Joop zijn wekker af, wat hebben we hard gelachen. Joop werd begraven op de Bavo begraafplaats in het dorp en op het terrein waar Joop zolang had gewoond.

7 april zou Joop jarig zijn geweest. Ik haal die dag de post op bij de centrale. Een brief voor Joop. Nieuwsgierig scheur ik de brief open. De tekst weet ik nog zo goed.

Bedankt Joop voor je heerlijk warme sjaal. Ik zal hem vaak dragen. Hartelijke groeten Henk Angenent.

Samen met mijn collega hebben we die dag,  Joops verjaardag,  de brief op zijn graf gelegd.