Het is een zondag eind jaren 80 . Ik ben tweede jaars leerling ziekenverzorgende.Ik werk op een PG afdeling. Ik heb altijd graag de weekenden gewerkt. Geen fysio, ergo, arts en gedoe maar volle aandacht voor de bewoners. Heerlijk. We hebben in dat weekend een gezellig clubje collega’s, werken waaronder Carina de teamleidster.

Na een  morgen van wassen, aankleden, koffie, toilet ronde komt daar de etenskar alweer. Best hip in die tijd ,  wij moesten het eten in een confectomaat doen en na een minuut of 20 was alles warm.

Vandaag stond er een carbonaatje op het menu met aardappelen en boontjes. Voor sommige mensen kon je de maaltijd zo neer zetten , ander moest je bv vlees snijden en weer anderen een prakje maken. Bij de karbonade is het vandaag wel zo dat we goed moeten opletten dat het bot eruit gaat.

De bewoners zijn al een poosje aan het eten als een meneer gaat hoesten en blijft hoesten. Samen met mijn collega  Carina ga ik bij meneer kijken. We vragen hem goed door te hoesten, tikken een beetje tussen de schouderbladen, maar meneer blijft hoesten. Meneer ziet er niet benauwd uit geen blauwe lippen of zo, alleen dat hoesten en iets benauwd.

We besluiten het daghoofd te bellen. Die probeert ook van alles en komt ook nog met het uitzuigapparaat om te kijken of dat verlossing geeft.

Het zal toch niet dat meneer een botje van de karbonade heeft ingeslikt???. Er is nog zo goed op gelet bij het vlees snijden.

Ook het daghoofd krijgt de hoest en de lichte benauwdheid niet opgelost. In overleg met de arts gaan we toch richting het ziekenhuis in Hilversum. Er wordt een taxi gebeld en Carina en ik gaan samen met meneer richting het ziekenhuis. Waarom we met de taxi gaan , geen idee meer. Kan ik me nu niets meer bij voorstellen dat je samen met een collega en bewoner in de Taxi stapt naar het ziekenhuis. Meneer was goed te spreken en er werd voor een taxi gekozen. In het ziekenhuis lag de radiologie stil, die komen alleen bij een oproep. De radioloog moet van huis worden gebeld en Carina en ik wachten tot de beste man binnen komt. De bewoner hoest nog steeds, heeft wat ongemak maar niet heel erg. Hij is rustig en zit wat om zich heen te kijken. Als de radioloog binnen komt begint Carina gelijk tegen hem te praten. Hij is zo onder de indruk van haar dat hij keihard zijn hoofd stoot met als gevolg een gat in zijn hoofd. Achteraf hebben Carina en ik zo vreselijk moeten lachen. Met gazen op zijn hoofd heeft de beste man de foto’s genomen. Later hoorde we dat hij ook nog bij de receptie van het verpleeghuis is geweest om Carina te achterhalen want die zag hij wel zitten. Maar de receptioniste snapte niets van zijn verhaal en hij is onverrichte zaken weer naar huis gegaan. Niet erg hoor. Carina is later de liefde van haar leven tegen gekomen , twee kinderen gekregen en recent oma geworden.

 

De uitslag van de foto:

Je raad nooit wat er in de luchtpijp van meneer  te zien was: geen botje van de karbonade maar zijn ondergebit. Deze had de luchtpijp niet geheel afgesloten daarom was meneer ook niet blauw of zoiets. Meneer moest blijven en   het gebit is er operatief uitgehaald.