Vandaag ben ik jarig. Door de lockdown waarin we met z’n allen zitten wordt het zeker geen groot feest.

En het wordt een verjaardag zonder jou mam. Niet dat je er helemaal niet meer bent , maar je zult niet op mijn verjaardag komen. Je woont sinds september in een verpleeghuis. Je hebt vasculaire dementie. Over dat hele proces schrijf ik later nog, dat is een heel op zich staand verhaal.

Nu is het mijn verjaardag en die ga ik met jou en je huisgenoten vieren . Papa mag niet mee, er mag een keer per dag een iemand op visite bij je komen dit om besmetting met corona te voorkomen. Gister heb ik een taart besteld bij de bakker hier in de wijk.  Een grote slagroomtaart, lekker zacht zodat iedereen er van kan eten.

Om 10.30 ben ik bij je. Je zit nog op je kamer. Je was erg moe en had iom zuster Sabien bedacht eerst nog even een tukkie te doen voor ik kwam. Toen je me zag wist je gelijk waarvoor ik kwam…,,je bent jarig Petra,, zei je. Ik knuffel haar en je huilt zachtjes. Niet huilen mam, ik kom met jou mijn verjaardag vieren. Ik ben bij je en blijf een poosje. Ze kijkt me aan. Ze is veel afgevallen, haar ogen staan diep in haar kassen. De glans uit haar ogen is weg, al jaren. Haar humor is nagenoeg weg.  Je vind het leven moeilijk en dat straal je ook uit. Niet alleen vandaag maar al jaren. Ik hoop dat je vanmorgen heel even kan vergeten mam. Vergeten hoe moeilijk het voor je is

Zuster Sabien komt binnen en zegt : ,,draai je even om Petra ik moet je moeder wat geven,,,. Als ik

later omkijk zit mama glimlachend in haar rolstoel met een grote bos bloemen. Voor jou meisje omdat je jarig bent. Ik schiet vol.

Ik ben stom verbaast,  hoe komt ze aan die bloemen?? Wat blijkt. Ze heeft eerder deze week tegen Sabien gezegd dat ik jarig ben en of Sabien niet kan zorgen voor een bloemetje zodat ze een cadeau heeft als ik lang kom. Ik vind dit zo geweldig ook van Sabien. Er zit een mooie kaart bij waar mama zelf haar naam heeft opgezet. Er staat heel bibberig en frêlege schreven : mama en papa. Dit is het mooiste cadeau ever. Bedankt Sabien dat je dit voor mama en mij hebt gedaan.

We gaan met z’n drieën naar de gemeenschappelijke huiskamer. Daar wordt ik toe gezongen door alle ander bewoners en het personeel. Zo ontzettend leuk. We zitten met z’n allen in een gezellige kring (ik  op gepaste afstand  ivm corona en met mondkapje). We drinken koffie met een stuk gebak en kletsen gezellig over van alles en nog wat.

Ik zie mama maar ook medebewoners genieten. Zo simpel : koffie, wat lekker en gewoon kletsen over de kinderen, boodschappen en de buurt. Zo simpel kan het zijn.